Een veelzeggend spreekwoord

Dag trouwe lezertjes!

Het is ondertussen al weer meer dan een week geleden dat ik jullie nog iets heb laten weten, dus bij deze maak ik dat even goed!
Het gaat goed met mij, dank u! Ik verveel me hier niet, poets mijn tanden 's morgens en 's avonds, eet gezond (toegegeven: in afwisseling met de nodige zakken chips) en denk aan mijn persoonlijke hygiëne. Je hoeft je dus om mij zeker geen zorgen te maken, ik maak het uitstekend! :)
De reden van mijn digitale afwezigheid is te wijten aan heel veel schoolwerk en weinig tijd voor andere dingen. Echt, het schoolwerk begint zich serieus op te stapelen, pfffiieewww, en als je me niet gelooft, verwijs ik je graag even door naar de webstek van mijn vriendin aka roommate aka Eline Geerinckx, zij heeft het vele schoolwerk goed beschreven in haar laatste blogbericht! :)
Over het algemeen was het een rustige week, zo eentje met veel les en veel huiswerk, zoals we die op Lessius maar al te goed kennen! O ja, trouwens, over Lessius gesproken, gisteren heb ik twee (jawel, idd, 2) bevestigingsmails gekregen ivm mijn ISP: eindelijk goedgekeurd! Jippie jeej, nu is dat tenminste ook in orde!
Dinsdag was er de Hongaarse aperitivo zoals gewoonlijk in Moquette. Er was heel weinig volk, maar toch hebben we ons best geamuseerd. Een beetje bijkletsen met de andere Belgen en met mijn Poolse vriendin, Natalia! Natalia en ik hebben ons Duits eens op elkaar uitgetest en dat bracht een verrassend resultaat aan het licht: we mixen Duits en Italiaans en daarbovenop nog een beetje Engels... Hilarisch! "Ich spreche Deutsch un po'", was een van de vele zinnen die ook gisterenavond tijdens de Baccanale terug ter sprake kwam!

Natalia "Ich spreche Deutsch un po'"en ik

Zoals hierboven al vermeld, was het dus gisteren Baccanale, het grootste universiteitsfeest van de herfst! Het was een geslaagd feestje, alleen de organisatie liet een beetje te wensen over. Zo zouden er normaal vanaf 22u shuttlebussen van Piazza Saffi (het centrale plein van Forlì) naar Empyre Discoteca rijden. Wij hadden met een aantal vrienden afgesproken op de Piazza tegen half elf, om toch niet de eerste geeks op de dansvloer te zijn, snappie! Dus daar stonden we om half elf... Nergens een bus te bekennen, heel veel volk op de been en niemand die wist wanneer er eindelijk een bus zou komen. Rond elven was het dan zover: stormloop naar de bus, wij: te laat, we konden er niet meer bij, de bus zal stampvol. Dus wachten op de volgende... Het was nu toch stilaan heel koud aan het worden en mijn voeten deden al pijn nog voor we op de dansvloer stonden, maar daar kwam om twintig na elf dan toch een tweede bus. Again: stormloop, ik had Eline's hand vastgepakt om te zorgen dat we toch tenminste samen de bus op konden, maar dan aan de deur van de bus begon het geduw en getrek: armen en ellebogen zwaaiden over en weer en op een bepaald moment werd ik zo geplet dat mijn voeten de grond even niet meer raakten... Maar we zaten op de bus en dat was toch wel het belangrijkst! Daar aangekomen laat ik mijn jas, sjaal en vest achter in de 'guardaroba' en trekken we naar binnen om te gaan betalen. Ook daar een geduw van jewelste om eerst te kunnen betalen. Na een kleine twintig minuten hadden we dan eindelijk betaald en konden we ons naar de dansvloer begeven, op weg naar een heel leuk feestje! Rond kwart voor drie gingen Eline en ik naar huis, de shuttledienst reed tot 4u en omdat we niet weer platgeduwd wilden worden, besloten we wat vroeger naar buiten te gaan. Nu moest ik mijn jas nog hebben van de vestiaire... Daar heb ik bijna twintig minuten gestaan, want er klopte niks meer van de nummering... Veel mensen kregen gewoon een foute jas, anderen vroegen nadat de vestiairemensen hen al vijf jassen hadden laten zien, om over de toog te mogen springen om zelf te gaan zoeken... Toen het eindelijk mijn beurt was, gaf ik mijn nummertje en dan vroeg die vrouw al 'Welke kleur moet ik zoeken?', tja... Grijs met in de mouwen een geel vestje en een beige sjaal... Ze kwam terug met een grijze jas maar met beige voering; nee, niet de mijne... Dan kwam ze terug met mijn jas, sjaal en vestje, gelukkig! Ik had al bij al toen het eindelijk mijn beurt was toch niet zo lang moeten wachten op de juiste jas, er waren er andere...
Eens buiten moesten we weer wachten op de shuttlebus, dat duurde naar ons gevoel een eeuwigheid, vooral omdat het zo koud was! Kwart over drie was ze daar, weer een geduw en getrek, maar we zaten vrijwel meteen op de bus! Gelukkig! Nu konden we na een geslaagde avond, met de nodige vertragingen, eindelijk naar huis en ons bedje in!

Sophie (B), Justine (FR), Graham (US)

De twee Waalse vriendinnen:
Sophie en Cécille

Délia en ik
Délia is de lieve vrouw van Koiné
die ons aan een appt geholpen heeft!

Eline, ik en Luigi (IT)

Vandaag heb ik alweer mijn kamer gepoetst. Waar blijft al dat stof toch vandaan komen??? Het was deze week ook mijn beurt om de keuken onder handen te nemen. Er stond weer nog een hele berg afwas van onze lieve huisgenootjes, grrrr, die ik dus ook maar gedaan heb... Nu is alles weer voor een tijdje proper. Dat tijdje is meestal echt een tijd-JE, want voor je het goed en wel beseft, staat er weer een berg afwas. Ik snap echt niet waarom je niet nadat je gegeten hebt, gewoon even je potten en pannen afwast, dat gaat veel sneller én het eten is er nog niet aangekoekt, wat het dus ook nog gemakkelijker maakt. Ik vind het ook geen leuk jobke, hoor, echt niet, maar het is toch zoveel handiger. Ach ja, hier zie je een foto die ik net nadat ik gepoetst had, genomen heb. Binnen 24u lijkt de keuken alweer op een slagveld en dan maak ik er weer een foto van, zo kunnen jullie zien hoe snel dat gaat!

De propere keuken, zonder rommel

Een LEEG aanrecht!!! :) 

Nu nog even een feitje waar we gisteren ook even bij stil hebben gestaan: nog maar 4 weken en een paar dagen en het lesgedeelte van Erasmus is al voorbij...
Het is echt waar wat het spreekwoord zegt: 'tijd vliegt', en bijzonder snel ook...

Alla prossima!
En tot ik jullie weer spreek:
You've only got limited time on earth, make that time one hell of a party!

X