Buik vol

Hallow!

Even een dipje, het overkomt je... Zo maar, zonder enige aanleiding, poef, daar is het en het wil niet meteen plaatsruimen voor iets anders...
Ik heb het nu al bijna een week: ik ben het beu, ik wil naar huis, maar langs de andere kant: het is nog maar drie weken en dan zit het lesgedeelte van Erasmus er al op! Het is waanzinnig snel gegaan en het was heel leuk, maar nu hunker ik toch weer een beetje naar thuis. Gewoon thuis zijn!
Ik heb zeker heel veel bijgeleerd, maar van mij mag het nu even gedaan zijn met overal Italiaans te horen of sowieso gewoon het vreemde talen praten. Even genoeg, basta! Gewoon nog eens naar de bakker kunnen gaan om 'een lang wit gesneden' te vragen, gewoon lekker op z'n Kapels in plaats van het Italiaans.
Het klinkt misschien gek en hier zijn best veel Belgen waar je Nederlands mee kan praten, maar toch mis ik 'ons taaltje', ons dialect. Ik ben heel blij dat ik met Eline nog dagelijks Nederlands kan praten, want anders zou ik dat gemis nog feller gehad hebben, denk ik.
Gisterenavond was het dieptepunt van de week, als het kon, zat ik op het vliegtuig richting Kapellen-city! Nu is dat weer wat voorbij hoor en het is heus niet zo dat ik mijn ogen knalrood zit te janken en mijn kamer niet uitkom. Maar ja, ik geef het toe: ik ben het hier een beetje beu... :s
Beu van altijd wakker te worden van mijn bovenburen, onderbuurman (halfdoof, dus een telefoon met megaversterker, kan je nagaan) en zijburen. Echt waar, ik denk dat ik het niet zou overleven als ik al-tijd in een appartement zou wonen.
Beu om altijd in een vieze keuken aan te komen, waar de berg afwas je toelacht.

Nu hebben we heel veel werk voor school. Als het goed is, hebben we ook drie examens die al in december plaatsvinden, daar zijn we dan al vanaf voor de feestdagen! Jippie! Daar moet nu dus flink aan gestudeerd worden, dus daar hebben we zeker onze handen mee vol. Maar sowieso hebben we hier wel veel taken, vaak voor dezelfde lessen en altijd vrij lange taken, waar je dus meestal een uur of twee zoet mee bent. Maar ja, da's op Lessius niet anders, right!?

Oké, bij deze wil ik dan mijn depressief berichtje afsluiten met een positieve noot:
dit weekend worden in Forlì de kerstlichtjes aangestoken!!!! :)
En op 1 december begint de Kerstmarkt!!!
Ik ben eigenlijk al helemaal in Kerstsfeer, alle winkels hier zijn al versierd en je kan zeker niet naast de (nog aan te steken) kerstverlichting in de straat kijken! Sinterklaas wordt hier niet gevierd, dus daarom dat we er dit jaar wat sneller ingerold zijn!

Tot snel!

On s'est connus, on s'est reconnus.

On s'est perdus de vue, on s'est r'perdus de vue

On s'est retrouvés, on s'est séparés.

Dans le tourbillon de la vie.

                                             - Jeanne Moreau (film: Jules et Jim, met dank aan Dott Hamon!)

Kus!

X

Een veelzeggend spreekwoord

Dag trouwe lezertjes!

Het is ondertussen al weer meer dan een week geleden dat ik jullie nog iets heb laten weten, dus bij deze maak ik dat even goed!
Het gaat goed met mij, dank u! Ik verveel me hier niet, poets mijn tanden 's morgens en 's avonds, eet gezond (toegegeven: in afwisseling met de nodige zakken chips) en denk aan mijn persoonlijke hygiëne. Je hoeft je dus om mij zeker geen zorgen te maken, ik maak het uitstekend! :)
De reden van mijn digitale afwezigheid is te wijten aan heel veel schoolwerk en weinig tijd voor andere dingen. Echt, het schoolwerk begint zich serieus op te stapelen, pfffiieewww, en als je me niet gelooft, verwijs ik je graag even door naar de webstek van mijn vriendin aka roommate aka Eline Geerinckx, zij heeft het vele schoolwerk goed beschreven in haar laatste blogbericht! :)
Over het algemeen was het een rustige week, zo eentje met veel les en veel huiswerk, zoals we die op Lessius maar al te goed kennen! O ja, trouwens, over Lessius gesproken, gisteren heb ik twee (jawel, idd, 2) bevestigingsmails gekregen ivm mijn ISP: eindelijk goedgekeurd! Jippie jeej, nu is dat tenminste ook in orde!
Dinsdag was er de Hongaarse aperitivo zoals gewoonlijk in Moquette. Er was heel weinig volk, maar toch hebben we ons best geamuseerd. Een beetje bijkletsen met de andere Belgen en met mijn Poolse vriendin, Natalia! Natalia en ik hebben ons Duits eens op elkaar uitgetest en dat bracht een verrassend resultaat aan het licht: we mixen Duits en Italiaans en daarbovenop nog een beetje Engels... Hilarisch! "Ich spreche Deutsch un po'", was een van de vele zinnen die ook gisterenavond tijdens de Baccanale terug ter sprake kwam!

Natalia "Ich spreche Deutsch un po'"en ik

Zoals hierboven al vermeld, was het dus gisteren Baccanale, het grootste universiteitsfeest van de herfst! Het was een geslaagd feestje, alleen de organisatie liet een beetje te wensen over. Zo zouden er normaal vanaf 22u shuttlebussen van Piazza Saffi (het centrale plein van Forlì) naar Empyre Discoteca rijden. Wij hadden met een aantal vrienden afgesproken op de Piazza tegen half elf, om toch niet de eerste geeks op de dansvloer te zijn, snappie! Dus daar stonden we om half elf... Nergens een bus te bekennen, heel veel volk op de been en niemand die wist wanneer er eindelijk een bus zou komen. Rond elven was het dan zover: stormloop naar de bus, wij: te laat, we konden er niet meer bij, de bus zal stampvol. Dus wachten op de volgende... Het was nu toch stilaan heel koud aan het worden en mijn voeten deden al pijn nog voor we op de dansvloer stonden, maar daar kwam om twintig na elf dan toch een tweede bus. Again: stormloop, ik had Eline's hand vastgepakt om te zorgen dat we toch tenminste samen de bus op konden, maar dan aan de deur van de bus begon het geduw en getrek: armen en ellebogen zwaaiden over en weer en op een bepaald moment werd ik zo geplet dat mijn voeten de grond even niet meer raakten... Maar we zaten op de bus en dat was toch wel het belangrijkst! Daar aangekomen laat ik mijn jas, sjaal en vest achter in de 'guardaroba' en trekken we naar binnen om te gaan betalen. Ook daar een geduw van jewelste om eerst te kunnen betalen. Na een kleine twintig minuten hadden we dan eindelijk betaald en konden we ons naar de dansvloer begeven, op weg naar een heel leuk feestje! Rond kwart voor drie gingen Eline en ik naar huis, de shuttledienst reed tot 4u en omdat we niet weer platgeduwd wilden worden, besloten we wat vroeger naar buiten te gaan. Nu moest ik mijn jas nog hebben van de vestiaire... Daar heb ik bijna twintig minuten gestaan, want er klopte niks meer van de nummering... Veel mensen kregen gewoon een foute jas, anderen vroegen nadat de vestiairemensen hen al vijf jassen hadden laten zien, om over de toog te mogen springen om zelf te gaan zoeken... Toen het eindelijk mijn beurt was, gaf ik mijn nummertje en dan vroeg die vrouw al 'Welke kleur moet ik zoeken?', tja... Grijs met in de mouwen een geel vestje en een beige sjaal... Ze kwam terug met een grijze jas maar met beige voering; nee, niet de mijne... Dan kwam ze terug met mijn jas, sjaal en vestje, gelukkig! Ik had al bij al toen het eindelijk mijn beurt was toch niet zo lang moeten wachten op de juiste jas, er waren er andere...
Eens buiten moesten we weer wachten op de shuttlebus, dat duurde naar ons gevoel een eeuwigheid, vooral omdat het zo koud was! Kwart over drie was ze daar, weer een geduw en getrek, maar we zaten vrijwel meteen op de bus! Gelukkig! Nu konden we na een geslaagde avond, met de nodige vertragingen, eindelijk naar huis en ons bedje in!

Sophie (B), Justine (FR), Graham (US)

De twee Waalse vriendinnen:
Sophie en Cécille

Délia en ik
Délia is de lieve vrouw van Koiné
die ons aan een appt geholpen heeft!

Eline, ik en Luigi (IT)

Vandaag heb ik alweer mijn kamer gepoetst. Waar blijft al dat stof toch vandaan komen??? Het was deze week ook mijn beurt om de keuken onder handen te nemen. Er stond weer nog een hele berg afwas van onze lieve huisgenootjes, grrrr, die ik dus ook maar gedaan heb... Nu is alles weer voor een tijdje proper. Dat tijdje is meestal echt een tijd-JE, want voor je het goed en wel beseft, staat er weer een berg afwas. Ik snap echt niet waarom je niet nadat je gegeten hebt, gewoon even je potten en pannen afwast, dat gaat veel sneller én het eten is er nog niet aangekoekt, wat het dus ook nog gemakkelijker maakt. Ik vind het ook geen leuk jobke, hoor, echt niet, maar het is toch zoveel handiger. Ach ja, hier zie je een foto die ik net nadat ik gepoetst had, genomen heb. Binnen 24u lijkt de keuken alweer op een slagveld en dan maak ik er weer een foto van, zo kunnen jullie zien hoe snel dat gaat!

De propere keuken, zonder rommel

Een LEEG aanrecht!!! :) 

Nu nog even een feitje waar we gisteren ook even bij stil hebben gestaan: nog maar 4 weken en een paar dagen en het lesgedeelte van Erasmus is al voorbij...
Het is echt waar wat het spreekwoord zegt: 'tijd vliegt', en bijzonder snel ook...

Alla prossima!
En tot ik jullie weer spreek:
You've only got limited time on earth, make that time one hell of a party!

X

Hoog bezoek :)

Ciao ragazziiii!!!!!

Zaterdagavond mochten Eline en ik hoog bezoek verwelkomen: mijn allerliefste mams!!! :) :) :) :)
Spijtig genoeg kon mijn kleine broer er niet bij zijn, wegens werk... Ik had graag gehad dat hij erbij was geweest, maar dat zou dan betekenen dat ik zou wensen dat hij nog geen werk had en da's ook niet waar! Ik ben heel blij dat hij werk heeft, maar ik vind het spijtig dat voor werk altijd alle leuks moet wijken. Jammer, maar helaas, maar mama en ik hebben het niet aan ons hartje laten komen (Sorry, Aaron!)!
Zondag hadden we afgesproken om naar Milaan te trekken. Daar wonen Iwonna en Antonio, de kwekers van onze Viggo en tevens supersupersuperlieve mensen! Echt waar, het zijn echt schatten! Ik was sowieso van plan om hen te gaan bezoeken, maar met de trein zou de rit, inclusief de nodige overstappen, maar liefst 5 uur, enkel, in beslag nemen en da's toch wat veel om alleen te doen en ook nog eens om 's avonds terug te komen. Change of plans dus, toen ik zeker wist wanneer mam naar hier kwam, heb ik Iwonna gemaild om te zeggen dat we met z'n tweetjes kwamen! Het antwoord op dat mailtje was overduidelijk: 'Non vedo l'ora di rivedervi', wat niet minder betekent dan 'Ik kan niet wachten om jullie terug te zien'. En het was een heel gelukkig weerzien. Onder het wakende oog van de nodige regenwolken kwamen we aan bij Iwonna en Antonio. Het eerste wat Antonio tegen me zei was dat hij zo fier was dat hij nu met mij Italiaans kan praten (hij spreekt alleen maar Italiaans, geen Engels). Hij heeft nog wel een paar keer herhaald hoe fier hij op mij was en ik, ik groeide telkens weer een paar centimeter :) ! Het allerleukste aan ons bezoek daar was hondjes knuffelen!!!! Eindelijk nog eens een beertje vastpakken en wild door z'n haren glijden... In een woord: HEERLIJK!! Iedereen in de kennel is familie van Viggo, dus was het ook wel even ontroerend, ja ik geef het toe: ik heb even de tranen de vrije loop gelaten... Zeker toen zijn mama, Noelle en nonkel, Arcio, binnenkwamen en met dezelfde blik in hun ogen en even knuffelig op me afgelopen kwamen.... ZAAALIIGGG!! Zijn zusje, Iris, is intussen in blijde verwachting, 20 november is ze uitgerekend. Ben benieuwd, misschien dat ik dan voor een weekendje op logeren ga, zodat ik hen misschien een beetje kan helpen. We zien wel! :)
Toen we de honden buiten gingen bezoeken, is er wel nog 't een en 't ander gebeurd... Roy, aka Piccio Paccio, kwam nogal snel uit z'n hok gerend, ik had hem gezien, maar wist niet dat hij met zo'n snelheid op me afkwam, keek naar Malcolm en voor ik het wist... Xana met de beentjes in de lucht en  de kennismaking met Milanese modder... Gelukkig had ik me niet echt pijn gedaan en konden we er hartelijk om lachen. Piccio Paccio kwam naderhand wel bij mij liggen in volledige overgave-positie; op z'n rug, poten in de lucht: excuses aanvaard, Piccio Paccio! :)
Na ons bezoekje zijn we nog naar een shoppingcenter geweest en daar hebben we ieder een paar schoenen en ik nog een paar laarzen gekocht. Geslaagde zondag!

Maandag zijn we naar Firenze geweest. Om daar te geraken, moet je normaal gezien eerst de autosnelweg tot in Bologna nemen om dan richting Firenze te trekken. Wij hadden op de kaart een alternatieve weg gevonden en die ging van Forlì recht naar Firenze, dus we gingen die weg nemen...
Wat bleek: een bergweg, klimmen en haarspeldbochten met een auto dat je nauwelijks kent én in de gietende stortregen... Ach, het was best een gezellige rit, aangenaam gezelschap doet daar veel aan! :)
In Firenze hebben we de belangrijkste bezienswaardigheden bezocht: Ponte Vecchio, Palazzo Vecchio, Duomo, David en... de markt! Onze souvenirs: een lederen handtas en een lederen jas! :)

Mama en ik, in, jawel, de zon! 

Firenze, gezien vanop Piazzale Michelangelo

Firenze by night

De koepel van de Duomo

De weg naar huis hebben we toch maar langs de autosnelweg afgelegd. Hoewel dat misschien ook wel levensgevaarlijk was: stortregen en Italianen die denken dat hen niks kan overkomen die je langs alle kanten proberen voorbij te steken. Halverwege hield het gelukkig op met regenen en hebben we de weg in normale omstandigheden kunnen verderzetten.

Dinsdag zijn we richting Ancona getrokken. We hebben de weg heen helemaal langs de kust afgelegd. Daar zijn wel wat plaatsjes die in de zomer wel echt de moeite waard zijn, nu was er jammer genoeg weinig te doen. Ancona is een echt havenstad met maritieme invalswegen naar Griekenland, Kroatië, Slovenië en Turkije. Je ziet er dan ook de grootste schepen met daarin een enorme lading aan vrachtwagens die de oversteek moeten maken. Tot voor gisteren had ik nog nooit een Griekse of Turkse truck op de weg gezien, nu weet ik ook weer hoe die nummerplaten eruit zien... ;)

Nieuw en oud, de witte was diegene waar wij mee rondcrossten

De trucks in de overzetboot

De boot zelf

Scheepswerf waar men bezig was met een nieuwe cruiseschip

De katten die aan de vismijn duidelijk altijd
de overschotjes toegeworpen krijgen

Een knuffelgrage zwangere kattin
aan de Duomo van Ancona

De Duomo

Bontà delle Marche

Voor de rest hebben we in Ancona niet echt veel gedaan wegens het slechte weer, een heel mooie stad vind ik het niet, maar veel hebben we er ook niet van gezien. Wat wel: een waanzinnige traiteur met restaurant: Bontà delle Marche. Heel lekker daar, amai.
Dinsdagavond was dan weer afscheid nemen, want mama moest vanmorgen vroeg weer naar de luchthaven vertrekken. En ik, ik ging naar school om de saaiste lessen ooit bij te wonen, maar ik heb me de afgelopen dagen enorm geamuseerd en da's wat telt, saaie lessen of niet! :)

Mooie liedjes duren vaak niet lang, maar ze staan voor altijd in je geheugen gegrift.

Alla prossima!
X

Van kleine ergernissen...

Ciao!

Zoals sommigen onder jullie al gezien hebben op facebook, was ik deze week heel even met verstomming geslagen. Ons huisgenootje, Olga, heeft de nogal vervelende gewoonte van altijd in het midden van de nacht in de douche te gaan. Ik slaap vlak naast de badkamer, dus ik word elke keer wakker en je weet wel wat het horen van stromend water teweeg kan brengen, dus meestal kan 'k nog eens uit mijn bed ook.
Nu, ik ben niet iemand die gemakkelijk op iemand afstapt om te zeggen 'doe dit of dat eens niet', wat dat betreft ben ik nogal 'chicken', ook al erger ik me er blauw aan.
Eerder deze week had ik me dus voorgenomen om er iets van te zeggen. Die bewuste avond kwam ze weer binnen 'doe eens dit, doe eens dat', ik werd al een beetje nijdig... Je moet voor de rest van het verhaal even weten dat geen van beide onze huisgenootjes ooit fatsoenlijk afwast, laat staan alles terug in de kast zet, de keuken is meestal een grote puinhoop! Ook hier ergeren we ons allebei blauw aan.
Later die avond stond ik af te wassen, ik droogde de potten af toen ze naast me kwam staan. "Je moet dat wel nog eens afspoelen, hoor, wat zo is dat niet hygiënisch...", er hing nog zo'n beetje schuim aan de buitenkant van de pot, zo van dat natte schuim, dat er ook heus wal af gaat als je de pot afdroogt! En niet hygiënisch, are you f***ing kidding me, potten die niet afgewassen zijn of maar 'half z'n gat', dat is niet hygiënisch!!! Oooh, ik was echt zoooo kwaad dat ik alles in stilte voort heb opgeruimd, m'n spullen snel heb gepakt en zonder iets te zeggen vertrokken ben richting een paar vriendinnen waarmee ik naar de salsales ging. En ondertussen heeft dit 'chicken' haar nog altijd niet gevraagd om niet meer te douchen in het midden van de nacht!

De salsales, by the way, was wel heel leuk! Ik heb veel nieuwe dingen geleerd. :)

Alla prossima!
En tot ik jullie weer spreek:
I'll learn to not make the little things get me!

X